A Marcèu Esquieu e a Ives Roqueta

Que son en la mea memòria com dus personatges centraus d’un sol e medish moment, qui a l’epòca n’avèva pas nada certitud d’estar istoric. E totun, los dus, diferents, qu’an participat a har l’occitanisme de uei. Marcèu Esquieu e Ives Roqueta que vienen de partir.

Diferents los dus, mes parièrs en la volontat de non pas jamei abandonar la realitat concreta en tot har òbra litarària.

Que’m brembi de Marcèu Esquieu, deus estagis a Vilanèva d’Òut, de la creacion de l’Escòla Occitana d’Estiu, Marcèu las mans dens la tinta d’imprimaria entà har sortir còste que còste un libe o un aute. E òc, escríver non sufeish pas ; que cau har circular los tèxtes. Ives Roqueta, organizator de manifestacions, militant politic, creator deu labèl de disques Ventadorn, escrivan solide, e creator de çò qui pauc e pauc e’s cambiarà en Cirdoc. Escríver n’ei pas pro ; que cau la memòria.

E los dus, dab la lor obsession de la fòrça de la paraula que son tanben en la mea memòria. Los dus provocators, fusils cargats d’umor e de derision : dus caçaires de l’absurditat d’aquera injustícia hèita a la lenga e a la cultura occitanas ; e donc cacçaires de l’absurditat de l’injustícia hèita a l’umanitat peus qui la volerén resumir a un tropèth de productors-consumidors.

L’occitanisme que s’ei transformat gràcias a aqueths dus qui se’n son anats en aqueth començar de 2015. Los dus qu’an escriut entà tots : petits, grans, vielhs joens, cantaires, contaires, comedians.

Los dus qu’an conegut solide moments de flaquèr, de dobte e que’m brembi de’us aver entenuts a dobtar. Mes jamei non conselhèn a qui que sia qu’abandonèsse. Que’us èi coneguts susprés d’aver provocat causas qui n’imaginavan pas o qui n’avèvan pas gausat imaginar. Que m’arribè de díser a l’un en arríder qu’èra la soa fauta se d’autes s’èran engatjats entà anar mei endavant suu camin qui avèva participat a traçar. Qu’estoi urós de véder l’aute susprés, e benlhèu un pauc esvarjat per la prumèra manifestacion de Carcassona en favor de la lenga, en 2005, com qui’s demandava s’èra plan rasonable de provocar aquò.

Alavetz a vosautes dus qui vienetz de partir que volerí díser mercés de v’aver sabut trufar de las causas sacradas, d’aver resistit a ua epòca quan lo vent non bohava pas tostemps en favor de l’occitanisme, d’aver sabut transméter l’idea que lo combat noste ei legitime.

Non pòdi pas díser quan vos vedoi o vos entenoi peu prumèr còp, mes causa segura que hètz partida deu men patrimòni. Se soi occitanista qu’ei per la vòsta fauta.

Mercés de ns’aver indicat las vias deu non-conformisme. Mes que soi triste totun, uei, que siam obligats de seguir lo camin shens vos.

David Grosclaude