Lo men amic que s’ei mort. Quin ? N’ac sabi pas vertadèrament mes que sabi que s’ei mort en un accident de montanha. Que pensi aus sons. A la soa hemna, Stéphanie, e aus sons mainatges Julia e Guilhèm. Que har de mei quan òm se senteish shens nat poder devant aquera novèla, senon pregar qu’ua partida de la dolor d’aqueths e pese drin sus las vòstas espatlas entà aleugerir lo hardèu. Que pensi aus sons pairs…

Que pensi aus quinze ans de tribalh en comun. Prumèr dètz ans ;Eth com director de l’IEO quan jo n’èri president.

Lo men amic que s’ei mort e n’arribi pas enqüèra a explicar la soa discrecion mentre que sabi l’engatjament hòrt qui èra lo son. Las duas causas que’m semblavan sovent contradictòrias.

Adara, solide, que vau compréner la plaça grana qui aucupava dab aquera discrecion. Lo tribalh tranquille d’aqueth òmi —qu’anavi díser gojat pr’amor que’u conegoi que n’èra enqüèra—qu’esconèva ua impaciéncia que li arribava d’exprimir, mes tostemps dab tranquillitat. Qu’èra l’impaciéncia deu qui sabèva que lo tribalh per la lenga aperava l’urgéncia ; impacient mes jamei enmaliciat, impacient mes jamei desesperat.

Shens eth non i averé pas avut la prumèra manifestacion de Carcassona en 2005. Qu’estó un deus valents de la petita equipa d’aquera prumèra grana mobilizacion. Quauques ideas, e qu’organizava, que hurgava, que montava los dossièrs.

Pendent annadas qu’avem rencontrat monde de pertot. Qu’aprenèva de tot çò qui’s passava en las autas regions en los autes país on las questions lingüisticas se pausavan com a noste. Que calèva

ratrapar lo noste retard, inventar çò que d’autes n’avèvan pas podut har, experimentar causas que d’autes n’avèvan pas gausat har. Qu’èram d’acòrd sus aquò. Lo men amic que s’ei mort.

E aqueth Ofici Public de la Lenga Occitana be’n parlàvam desmepuish longtemps ! Que n’ei eth tanben a l’origina. Que l’avem imaginat que hè annadas e que viengó tribalhar en l’encastre de la Region Aquitània entà participar a construsir las fondacions.

Que’u vedoi la setmana passada quan èri en grèva de la hami. Pas tròp estonat de la mea accion fin finala ! Que sabèva que non podèvi pas deishar càder e jo que sabèvi que podèvi comptar dab eth entà’m brembar, se hasèva hrèita, lo mens devers e los mens engatjaments. Que’u vedoi divés a Tarba on me demandè de viéner préner la paraula sus la plaça de la vila.

Lo men amic que s’ei mort e non li digoi pas jamei benlhèu un sol còp qu’èra un amic. Eth tanpauc non m’ac digó pas jamei atau. Pudor o retienguda aquò rai ! Qu’avèvam a har quauquarren amassa. Qu’ac hasèvam e qu’èra pro entà qu’estosse clar, shens qu’estosse besonh d’ac díser, que l’un e l’aute avèvam lo respècte mutuau d’un engatjament jamei desmentit.

Lo men amic que s’ei mort e que sabi que a on ei adara, que vòu que contunhem d’anar endavant, com caminèm amassa aqueras darrèras annadas. E pr’amor d’aquò que pensi a la cançon de Claudi Marti, escriuta era tanben per un amic despareishut tròp de d’òra :

« A maugrat ton sang sus la rota

e aquel vin a beure sol

defòra del temps nos escotas.

Nos cal cantar Joan, nos cal cantar …»

Adiu Jan

David Grosclaude